Bir cins ceyranın göbəyindən çıxarılan xoş iyli maddə.
N.Tusi “Cavahirnamə” əsərində yazır: “Müşkün əldə edilməsi qaydası belədir: ahunu tutub, göbək ətrafındakı qan nafəyə toplansın deyə heyvanın bədənini və qarnını əllə ovuşdururlar. Qan göbəyə dolub soyuduqdan sonra göbəyi bağlayırlar. Göbək tamamilə qanla dolduqda onu kəsib tam bir il açıq saxlayırlar. Deyirlər ki, ahu bir növ sünbül və bəhməni (zəfərana oxşar bir gül) yeyərək müşk əmələ gətirir”.
Leyli sözünü qurtarıb, ürəyi qəşş elədi, daş parçası kimi yerə sərildi. Qızlar onun üzünə müşk, ənbər səpib, ayıldıb öz otağına apardılar. (“Leyli və Məcnun”)
*
Həsrət qaldım vətənimə, elimə,
Qan bulaşıb müşkü ənbər telimə,
Qardaş adı daha gəlməz dilimə,
Mədəd Allah, səndən mənə bir imdad!
(“Alı xan”)
*
Müşk-ənbər iyili,
Qoxusu, ətri, yağı var.
(“Alı xan”)
